Να αγαπάς τον άνθρωπο σου όσο κανέναν άλλον!

Να επιλέγεις με σύνεση!

Το νερό μας δίνει ζωη, είναι κυριολεκτικά απαραίτητο για την υγεία μας, η κόκα κόλα όμως για παράδειγμα μας αρέσει αλλά μας κάνει μεγάλο κακο. Αυτό ίσως να μην έχει άμεση και μεγάλη επίδραση και όταν έρθει η σωστή ώρα μπορείς να το σώσεις. Τι γίνεται όμως όταν κάτι δεν σώζεται; Εκεί πονάμε και χτυπιόμαστε άλλο πολλές φορές είναι αργα. Σώστε αυτό που φοβάστε μη χαθεί πριν χαθεί.

Το νερό και η κόκα κιλά σε αυτή τη περίπτωση είναι απλά μια αλληγορία, μια μεταφορά. Σημαντικότερο της ίδιας της ζωη (στην ουσία είναι κομμάτι της ζωής) είναι η ίδια η ποιότητα της ζωής, και πως την βιώνουμε εμείς. Και το καθαρό νερό είναι νερό και το λασπωμένο νερό είναι νερό, αλλά δεν είναι το ίδιο. Η ποιότητα της ζωής μας ιδίως η συναισθηματική ίσως έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο σε όλα μας. Τι κάνουμε όμως και τα σκαρώνουμε εκεί; Και πάνω από όλα μπορούμε να σώσουμε πριν είναι πολύ αργα;

Αν κατάλαβες την παραβολή με το νερό και και την κόκα κόλα, τότε θα καταλάβεις και τι καταστρέφει την ζωη σου στα συναισθηματικά και νιώθεις αργα ή γρήγορα «άδειος» και αυτό συμβαίνει γιατί 9 στις 10 φορές διαλέγουμε τις «παρέες μας» τους «φίλους μας» τους «συνεργάτες μας» γενικά αποφασίζουμε με βάση τι «γεύση» μας δίνει τώρα, δηλαδή το πως περνάμε αντί για το αν είναι πραγματικά οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωη μας.

Και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, οι ποιμαντικοί άνθρωποι δεν είναι ούτε ούτε αυτοί που σε κάνουν να περνάς όμορφα, ούτε αυτοί που διασκεδάζεις μαζί τους, αλλά αυτοί που σε μεγαλώνουν, σε ωριμάζουν, σε καλυτερεύουν και πάνω από όλα σε νοιάζονται πραγματικά. Με λίγα λόγια σε αγαπάνε. Και όχι δεν είναι πάντα οι πιο ευχάριστοι αλλά είναι το νερό μας.

Η σημαντικότερη σχέση μας σαν άνθρωποι, μετά το Θεό, είναι αυτή με τον άνθρωπος μας, ούτε με τον εαυτό μας (ψεύτο καραμέλα του σήμερα που έχει γεμίσει «χαρούμενους» καταθλιπτικούς ανθρώπους που στο φβ είναι μόνο για θετικά κλισέ λόγια από μέσα ουρά όμως η δυστυχία κάνει μπαμ και δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ίδιοι έχουν πέσει στην πάγια που οι ίδιοι έχουν στήσει.

Ο σημαντικότερα άνθρωπος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θέλεις να περάσεις την ζωη σου. Δεν περιμένεις να σε κάνει ευτυχισμένο ή χαρούμενο ή δραστήριο, όχι δεν περιμένεις να σε κάνει κάτι, απλά και μόνο η ύπαρξη του εσένα σε κάνει να εισαι όλα αυτά που θέλεις να εισαι. Να σε ολοκληρώνει με την ύπαρξη του και μόνο.

Θα θυσίαζες ποτέ το μισό σου σώμα για να πετύχεις επαγγελματικά; Ή οποιονδήποτε στόχο; Πιστεύεις ότι αξίζει να κόψεις το σώμα σου στο μισό για οτιδήποτε; Αν όχι τότε γιατί να θυσιάζεις το άλλο σου μισό (ψυχικά) για οτιδήποτε;

Και πριν προλάβεις να μου πεις, ναι αλλαο και εκείνος ή εκείνη έτσι κι αλλιώς κατσε και σκέψου ειλικρινά εσυ που έχεις βάλει το χεράκι σου ώστε ο άλλος να έχει αλλάξει και να μην είναι πλέον όπως τον γνώρισες; (Αυτό απλά για να μην εστιάζουμε στους άλλους, αυτά που γράφω είναι για μένα, για μένα και για εσένα, για εμάς να αναλάβουμε εμείς τις ευθύνες των πράξεων μας, το τι κάνει ο άλλος δεν με αφορά παρά μόνο στο σημείο εγώ πως τον επηρεάζω και μου φέρεται με τον τρόπο που μου φέρεται; Στο υπογράφω αν κάποιος άνθρωπος δεν σου φέρεται όλως θα ήθελες σημαίνει δεν του δίνεις κάτι όπως θα το ήθελες)

Πάμε πάλι πίσω λοιπόν στον νερό και την κόκα κόλα της ζωής. Μη θυσιάσεις ποτέ το νερό σου για μερικά ποτήρια κόκα κόλας.

«Από το βιβλίο - Από το μηδέν στο Ήρωας - του Michael A. Kinazides)